|
|
|
سگ دریدگی و مسئولان بیخیال |
|
|
|
متاسفانه این روزها با افزایش ناگهانی تعداد سگها خصوصا سگ های ولگرد و هار، اخبار سگ دریدگی و مرگ غمبار یک کودک آسیب دیده را میشنویم که در برابر این دست حوادث دلخراش نه تنها مسئولان محیط زیست و شهرداری در جایگاه بازخواست قرار میگیرند بلکه تمام آنانی که به اسم حمایت از حقوق حیوانات، تلاش شان تبدیل سگ به حیوان خانگی بود باید شرمسار باشند. |
|
|
از استان تهران؛ چندمین بار است که شاهد سگ دریدگی خصوصا سگ دریدگی کودکان هستیم؟! آنقدر تعدادش زیاد است که حسابش از دست مان در رفته است!
حداقلی ترین حقوق شهروندی تردد بدون ترس در معابر و خیابانهای شهر است اما این روزها با افزایش ناگهانی تعداد سگها خصوصا سگ های ولگرد و هار، اخبار سگ دریدگی و مرگ غمبار یک کودک آسیب دیده از یک دریدگی را میشنویم. چه کسی باید پیگیر محرومیت مردم از حقِ تردد امن در معابر و خیابانهای شهرها باشد؟! دادستانی؟ شهرداری؟ محیط زیست؟
چرا هربار که این اتفاقات رخ میدهند در نهایت مسئولان اظهار تأسف کرده، اعلام پیگیری کرده و در نهایت هم شرایط هیچ تغییری نمیکند؟!
در این میان سوالی نیز میتوان از حامیان سگ گردانی پرسید، خصوصا آنانی که در مستندهای خود از دلفریبی سگها و سگ گردانی دختر چادری گفته اند( صورتی بازهای سیه رو )؛
«حالتان چگونه است پس از شنیدن خبر فوت دختر نکایی که از حمله سگ هار جان باخت؟! احیانا دردشان نگرفته از آنکه حمایتهای ناآگاهانه و بی منطق شأن امنیت و جان کودکان و مردمان کشور را در معابر و خیابانها به مخاطره انداخته است؟!»
در برابر این دست حوادث دلخراش تنها و تنها مسئولان محیط زیست و شهرداری در جایگاه بازخواست و سوال قرار میگیرند بلکه تمام آنانی که در راستای عادی جلوه دادن سگ گردانی و سگبازی به اسم حمایت از حقوق حیوانات، تلاش شان تبدیل سگ به حیوان خانگی بود باید شرمسار از اتفاقاتی چون جان باختن دختر نکایی و پسر مشهدی باشند. ماحصل جدا نمودن حیواناتی چون سگ از زیست طبیعی اش به طور دومینو وار سبب بروز اتفاقاتی میشود که به طور معمول و طبیعی نباید رخ دهد. درست مثل سگ دریدگی دخترکان و پسران کوچکی که در کوچهها و خیابانهای شهرها درحال بازی کردن هستند یا صرفا در حال عبور هستند.
تلخ است اما ناامنی امروز خیابانها و معابرها به دلیل وجود سگهای ولگرد سبب شده است تا کودکان بسیاری از حق بازی با همسالان شان در محله شأن محروم شوند. سوال این است که چه شد که حق بازی، امنیت و آرامش کودک در معابر و خیابان به کمترین درجه اهمیتی رسید به طوری که سلبریتی ها هم در برابر آسیبهای عدیده ای که کودکان این سرزمین از سگهای ولگرد مورد علاقهی عدهای از این سلبریتی ها دیده اند، سکوت را برگزیدهاند؟! آیا این سکوت برآمده از شرمندگی آنان به دلیل تبلیغ سگ گردانی و سگبازی به اسم حیوان دوستی است یا اساسا این موضوع برای آنان درجه اهمیتی نداشته است؟!
نویسنده: صغری عاشوری
انتهای پیام / * |